Sergi Grupları Ebru Sanat Sergilerde

Peyjaj Mimarlıği Icin Ozel Dersler

Sayın And, bu büyük vakıflara bakarak, bir de «devletin bile altından kalkamayacağı» sanatsal-kültürel etkinliklerin bizde de vakıflar ve büyük kuruluşlarca yapılması gerektiğini öneriyor. Doğrusu şaşılacak şey! (Tabii, İş Bankası dışında) Birçok bankanın aslında «zarar» ettiği günümüzde, büyük kuruluşların «yüksek faiz» altında ezildikleri ülkemizde, yani, kendilerini kurtarmanın yolunu araştırdıkları bir dönemde, nasıl olur da bu kuruluşlar tüm bir Türkiye’nin sanatsal-kültürel etkinliklerinin altından kalkabilirler?

ABD’deki «sanat ticaretinin boyutları ile Türkiye’deki birbiriyle kıyaslanabilir mi? «Sanat cenneti» olarak gördüğümüz Paris’i bile «kurutan», özellikle Avrupa’nın plastik sanat ticaretini «iflas» ettiren ABD kapitalizminin bir de bu «uluslararası» niteliğinin getirdiği sorunlar akla gelmiyor mu hiç? (Sayın And’ın herhalde çok iyi bildiği biçimde) ABD vakıflarının bu «hayırsever» işlere sırf «vergi bağışıklığı» için bulaştıkları, ayrıca bunun ticaretini yaptıkları hiç düşünülmüyor mu?

Sanatın korkunç bir «kâr mekanizmasına nasıl dönüştüğüne bir alıntıyla örnek vereyim: «Amerika Birleşik Devletleri ve öbür Batılı ülkelerde büyük şirketler haftanın 6 günü sürekli sanat eseri satışı yaparlar. 1979’da Uluslararası Sanat Müzayede ticaretinin Londra’daki iki devi olan Sotheby ve Christie’nin toplam kârı 702 milyon doları (100 milyar lirayı – A.Ç.) bulmuştu.» (25)

Gerçi ülkemizde bu yolda ilerlemeden memnun Sayın And, (yazımızın başında da değindiğimiz gibi) plastik sanatlar alanının artık özel kesime geçmiş olmasından ötürü, öbür sanat alanlarına yönelinmesi gerektiğini öneriyor (yalnız şunu hemen belirtelim ki, bir sanatsever olduğuna inandığımız Sayın And bugün Türk resminin ustalarından bir resmi görmeye kalksa mutlaka banka banka dolaşmak zorunda kalacaktır. Kendisi bu imkânı belki İs Bankası deposunda bulabilir, ama ya başkaları?)

(daha&helliip;)